کلید
کلید برای شناختن نام نت ها بر روی حامل به کار برده میشود . کلید »سل « روی خط دوم قرار گرفته و نامش  ( سل ) را به خطی ( و نیز به نتی ) داده است که روی آن قرار دارد . علاوه بر کلید ​«سل» که همیشه بر روی خط دوم قرار میگیرد ، در موسیقی دو کلید دیگر نیز ، به نام کلید «فا» و کلید «دو» به کا می رود . این کلید ها نیز بر روی هر خط حامل که واقع شوند ، نام خود را به همان خط ونت روی آن می دهند . مثلا اگر کلید فا روی خط ​چهارم جای گیرد ، نت روی این خط« فا » خوانده می شود ، و در این صورت بقیه ی نت ها نیز بر همین روال نامگذاری خواهند شد . یا مثلا اگر کلید «دو» بر روی خط سوم قرار گیرد ، نت روی این خط «دو» نام میگیرد و نت  های دیگر از همان مبدا نامگذاری خواهند شد .


خط های تکمیلی یا اضافه
گفته شد که روی حامل تنها یازده نت جای می تواند گرفت ، که البته نسبت به تعداد کل نت های موسیقی ( بیش از 60 ) رقم بسیار ناچیزی است . برای رفع این کمبود ، در زیر و بالای حامل ، هر جا و هر زمان که نیاز باشد ، خط هایی کوتاه به صورت موقت می گذراند و به یاری آنها بر کاربرد حامل و وسعت نت نویس روی آن می افزاید .

شکل نت ها 
در خط موسیقی ، نشانه ای که به یاری آن ارزش زمانی صدا ها مشخص میشود ، در شکل نت نمودار می گردد . به گفته دیگر ، به یاری شکل نت است که می توان مقدار ارزش زمانی هر نت را نسبت به نت یا شکل دیگر بازشناخت . روشن است که هر «شکل» نت می تواند در هر جای حامل قرار گیرد .
با گوش کردن دقیق یک ملودی ، که سازی تنها آن را می نوازد ، یا گروهی از سازها (در اجرا یا تزیین آن ) با هم همکاری می کنند ، می توان احساس کرد که اصوات ملودی یا لایه های آرایشی آن ، گاه کوتاه تر و گاه کشیده تر ، و نیز در لحظه ای زیر و در لحظه ای دیگر بم هستند .
نت های موسیقی می توانند به هفت شکل ، و احیانا کمی بیشتر ، ظاهر شوند . در جدول پایین شکل های هفتگانه ودیرند آنها نسبت به یکدیگر نشان داده شده است .

---