یعنی برای معلم اطلاعات یا فهم دانش آموزان در پایان کلاس اهمیتی ندارد و تنها به فکر برنامه فرداست. با پیش رو قرار دادن هدف، بهتر است معلم این سوال را بپرسد که «امروز دانش آموزان چه چیزی را یاد خواهد گرفت؟» یا اینکه «دانش آموزان امروز چه کاری انجام خواهند داد؟» با پرسیدن این سوالات، معلم با هدفمندی سر کلاس حاضر خواهد شد و روش هایی را در کلاس انتخاب خواهد کرد که هدفمند و کاربردی باشد.
دومین نقص این است که درس ها را جدا جدا برنامه ریزی کرده و به پیش زمینه و پیشرفت پس از آن کاری نداشته است. به عبارت دیگر، همیشه بهترین روش تدریس با شروع از پایان و هدف گذاری و برنامه ریزی بر اساس آنچه باید نهایتا به آن رسید تعیین می شود. در این تکنیک، معلمان خوب کسانی هستند که اهداف را به صورت سلسله مراتب در نظر می گیرند و برای کلاس زنجیره ای از اهداف را تعیین می کنند. برای انجام خوب این تکنیک معلم همیشه ابتدا فاصله با اهداف گذشته را بررسی و سپس اهداف آینده را تعیین می کند. معلم با درسهایی شروع می کند که در روزهای قبل تدریس شده است تا مطمئن شود که دانش آموزان مطالب قبلی را یاد گرفته اند. سه مرحله اصلی در این روش عبارتند از:
- هدف روز بعد بر اساس هدف روز قبل تعیین می شود.
- ارزیابی و آزمایش روزانه ای از دانش آموزان برای اطمینان از یادگیری آنها تعیین می شود.
- برنامه ریزی فعالیت یا سلسله ای از فعالیتها برای رسیدن و تسلط یافتن به هدف
در واقع، سلسله مراتب برنامه ریزی عبارتند از هدف گذاری، ارزیابی ، و فعالیت. این ترتیب به معلم کمک می کند به این سوال پاسخ دهد که آیا روش تدریسش موثر و خلاقانه بوده است؟ یا اینکه بهترین روش تدریس برای رسیدن به هدف کدام است؟
در مجموع این تکنیک را می توان در جملات زیر خلاصه کرد:
- تغییر روش از برنامه ریزی جزیی (به ازای هر جلسه) به برنامه ریزی درسی
- استفاده از یک هدفِ مبتنی بر چارچوب تعریف شده برای تدریس در هر جلسه
- تعیین اینکه در رسیدن به هدف روش تدریس چقدر موثر واقع شده است
- تصمیم گیری برای فعالیت های آتی