درجه حرارت بعضی شهرها یا مناطق شهری در مقایسه با محدوده روستایی اطرافشان یا حومه شهر به طور قابل ملاحظه ای افزایش یافته و از این پدیده به عنوان "جزیره گرمایی شهری"(Urban heat island) یاد می شود.
این افزایش دما می تواند عواقب ترسناکی برای سلامت شهرنشینان، افراد شاغل و کارگران صنایع داشته باشد و بر منابع طبیعی همچون آب که در حال حاضر با محدودیت مواجه هستند فشار بیشتری وارد کند.
این مدل براساس سناریوی «فرض بدترین حالت ممکن» تهیه شده و تخمین می زند انتشار گازهای گلخانه ای در قرن بیست و یکم هم چنان به روند رو به افزایش خود ادامه خواهد داد.
در این سناریو یک چهارم شهرهایی که با بالاترین میزان آلودگی هوا دست وپنجه نرم می کنند، باید تا پایان قرن جاری انتظار هفت درجه افزایش دمای بیشتر را داشته باشند.
بر اساس این مقاله که در مجله Nature Climate Change به چاپ رسیده، در مجموع پنج درجه سانتیگراد افزایش دما ناشی از اثر گرمایش جهانی خواهد بود و مابقی مربوط به تاثیر "جزایر گرمایی" است.
این تاثیر زمانی در شهرها رخ می دهد که پارک ها، سدها و دریاچه ها که اثر خنک کنندگی بر هوای شهر دارند جای خود را به سطوح سیمانی و آسفالته می دهند و این باعث می شود شهرها گرم تر از نواحی اطراف شان باشند.
فرانچسکو استرادا از موسسه مطالعات زیست محیطی هلند و سرپرست ارشد این تحقیق می گوید: تا پایان قرن حاضر پنج درصد از شهرهای جهان، هشت درجه افزایش دما خواهند داشت.
استرادا و گروه تحقیقاتی اش ازطرح ها و نقشه های مختلفی برای پیش بینی میانگین گرمایش سیاره استفاده کردند و این نقشه های پیش بینی را با اثر جزایر گرمایی و آسیب های بالقوه ناشی از آن ترکیب کردند تا هزینه های احتمالی گرم شدن شهرها را تخمین بزنند.
تخمین زده می شود شهرهای متوسط تا سال 2050 دستکم 1.4 درصد و 1.7 درصد و تا سال 2100 ، 2.3 درصد و 5.6 درصد از کل تولید ناخالص داخلی خود را از دست بدهند.
در شهرهایی که در بدترین وضعیت ممکن قرار می گیرند این کاهش سطح تولید تا سال 2100 به 10.9 درصد خواهد رسید.
اثر جزایر حرارتی به طور قابل توجهی دما و همچنین ضرر و زیان اقتصادی شهرها را افزایش می دهد. این به آن معناست که تلاش های محلی برای کاهش این اثر حرارتی- همچون برنامه ریزی برای کاشت درختان بیشتر و استفاده از سقف ها و پیاده روهای خنک کننده – می تواند گرم شدن شهرها و ضررهای اقتصادی را به حداقل برساند.
شهرها تنها یک درصد از سطح زمین را اشغال می کنند اما ۸۰ درصد تولید خالص جهانی در شهرها تولید می شود. شهرها در عین حال ۷۸ درصد از انرژی کل جهان را مصرف می کنند و مسئول بیش از ۶۰ درصد انتشار دی اکسیدکربن ناشی از احتراق زغال سنگ، نفت و گاز هستند.
در این مطالعه محققان از داده های مربوط به 1692 شهر بزرگ جهان طی دوره زمانی 1950 تا 2015 استفاده کرده اند.