ضرب المثل و اصطلاحات ، قدر مسلم جزء لاینفک هر زبان و فرهنگی است و هر کس که خواهان فراگیری زبان کامل باشد، ناگریز از آموختن آنها نیز هست، ولی بدلیل پویایی زبان و زنده بودن آن، این اصطلاحات و امثال نیز در طول زمان دستخوش تحولات گوناگون شده و چه بسا پس از مدتی منظور اولیه خود را از دست می دهند و دلیلش هم همان بود که گفته شد.
در اکثرزبانها به این مساله برخورد کرده و شاهد آن هستیم که بعد از مدتی،به علت تغییر شرایط و احوال،این امثال محو و یا بلا استفاده شده اند که بسیار ممکن است در همین مجموعه هم شاهد آن باشیم.
ضرب المثل، منعکس کننده حکمت و اخلاق یک ملت است که در طی قرون و اعصار بوجود آمده است و حوادث و عوامل روانی و تاریخی در آن نفوذ داشته است و گنجینه ای است که طی سالهای طولانی،تجربیات و حکمت یک قوم را در خود جمع نموده،و از طریق همین ضرب المثلها می توان به سجایای اخلاقی و سوابق تاریخی اقوام پی برد. ا رآنجایی که ضرب المثلها کوتاه و بیاد ماندنی هستند،حتی کم سوادترین افراد،صدها مثل در حافظه خود جای داده اند که باید از افکارشان استفاده کرد و به روی کاغذ آورد تا این مکتوب در اختیار همه گان قرار گیرد.
کوتاهی امثال و در حافظه جای گرفتن آن سبب شده است که هر کس به هر کشوری می رود این ضرب المثل ها را به یادگار ببرد .برای همین تشابه فراوانی بین امثال وجود دارد . مخصوصا کشورهای هم جوار بیشتر به چشم میخورد .
اگر به ضرب المثل های قدیمی دقت کنیم ، تا حدود زیادی منشا مردمی دارند و نمی توان به قرد نویسنده ، شاعر و یا شخص بخصوصی آنرا نسبت داد ، می توان گفت اینها گفتاری بودند که توسط افرادی از جامعه ارائه شده اند و مورد تایید همان افراد جامعه هم قرار گرفته و بکار کشیده شده و موافق با عقاید و رفتار همان افراد و همان جامعه بوده اند .
در ایران هم مثل ها از زمانهای بسیار دور وارد ادبیات پارسی ، یعنی نظم و نثر ادبی شده است و در نیمه قرن هفدهم میلادی یا بقول دیگر 1049 هجری قمری توسط ادیبی بنام « محمد علی حلبه رودی » ، صورت گرفته و در هندوستان منتشر شده است که نام این کتاب جامع التمثیل است و بعد از آن کتاب شاهد صادق است که پس از آن بترتیب کتب مفیدی در این زمینه منتشر شده که مجموعه چهار جلدی امثال وحکم استاد بزرگوار علی اکبر دهخدا و مجموعه امثال اثر امیرقلی امینی که در برلن به چاپ رسیده است .بعد از این هم کتب زیادی در این زمینه نگارش شده است .