با اینکه والدین تنها کسانی نیستند که در اجتماعی کردن فرزندان شرکت دارند، همواره خانواده به عنوان اصلی ترین صحنه ی اجتماعی شدن آنان در نظر گرفته شده است .
جنبه های عاطفی رابطه ی والدین و فرزندان همچنان در بیشتر مراحل فرایند اجتماعی شدن، جایگاه محوری خود را حفظ کرده است .
والدین به شکل ابتدایی در اجتماعی شدن فرزندشان نقش دارند:
به طور کلی می توان گفت والدین برای رفتارهای اجتماعی دوره ی بزرگسالی هم که قرار است، نوجوان بیاموزد، الگو قرار میگیرد .
علاوه بر این نوع رفتاری که والدین با فرزندان دارند نیز در اجتماعی شدن آنان موثر است. بر اساس اصل سرمشق گیری ( الگو بودن والدین ) والدینی که به دیگران کمک می کنند و به حار دیگران مفید هستند، معمولا فرزندانی با همین خصوصیات دارند. علاوه بر این ، والدینی که برای ناراحتی فرزندان خود ابراز همدردی می کنند، فرزندانی تربیت می کنند که با دیگران همدلی دارند .
بنابراین والدین مهم ترین عامل در اجتماعی کردن و تثبیت رفتار های جامعه پسندانه نوجوانان هستند.
والدین قاطع و اطمینان بخش که برای خود مختاری و در عین حال رفتار منظبط ارزش قائل می شوند. برای نوجوان توضیح می دهند که چرا از او انتظاراتی دارند و او را از کارهایی منع می کنند و با این کار احساس استقلال را در او پرورش می دهند.
اما نوجوانانی که والدین خودکامه و مستبد دارند که صرفا به آن ها می گویند که چه باید بکنند و نیز فرزندان والدین سهل گیر ، بی بند و بار و یا والدین بی اعتنا که غیر مسئول و بی توجه هستند به مشکلات بسیاری دچار می شوند .
برگرفته ازکتاب آسیب های اجتماعی
دکتر حامد اختیاری
مریم پائیزی